گل به گل ، سنگ به سنگِ این دشت
یادگاران تواند.
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوگواران تو اند.
در دلم آرزوی ماندنت می میرد
رفته ای اینک ، اما آیا
باز بر می گردی؟
چه تمنای محالی دارم
خنده ام می گیرد!